2019-04-02 20:20

The Bony King of Nowhere

Try-out Silent Days-tour

The Bony King of Nowhere is helemaal terug. Gewaagder dan ooit bovendien.
Wat begon met rauwe demo-opnames in een koude caravan groeide uit tot een open album dat radicaal breekt met het nauwe keurslijf van de brave popplaat.
‘Silent Days’ ontleedt de smart van een gebroken liefde en transformeert die in een weidse klank en intieme teksten.


In 2009 debuteerde de Gentse songschrijver Bram Vanparys met zijn geprezen langspeler `Alas My Love`. Na z’n 4e, americana-getint album ‘Wild Flowers’ (2015), liet Bram Vanparys zijn gitaren maandenlang zwijgzaam aan de muur hangen. Er speelden te veel vragen. Over zin – betekenis en richting –, over eigenheid en eerlijkheid, over te hard willen of net te weinig zoeken. Om hernieuwde begeestering te vinden, trok hij naar de groene heuvels van de Vlaamse Ardennen. Hij bracht er een jaar door in een sobere caravan, waar ’s winters de vrieskou tot binnen kroop.

De nood om te maken en te spelen keerde terug, nog vuriger dan voorheen, misschien niet toevallig op het moment dat de liefde verdween. Wat een wild avontuur moest worden, werd al snel een eenzame beproeving. Het Leitmotiv van ‘Silent Days’ werd daarom niet vrijblijvend de tragiek van het uit elkaar drijven: iets dat onbereikbaar wordt, ook al bevindt het zich ogenschijnlijk nog binnen handbereik. De teksten geven onverbloemd verslag van een loodzware episode, op pijnlijke en pakkende wijze.

Een belangrijk deel van dit album dat Bram zelf producete, werd opgenomen in de caravan. De radeloosheid van die stille dagen kan je als luisteraar haast voelen. Later trok Vanparys terug naar de stad, waar hij de plaat afwerkte in La Patrie, de studio van zijn vriend en compagnon Koen Gisen (An Pierlé, Flying Horseman). Want terwijl het verhaal van ‘Silent Days’ zichzelf vertelde, verliep de zoektocht naar een eigen en ander klankbeeld minder vanzelf. Vanparys bespeelde gitaren met broodmessen, joeg opnames door tapemachines, en gooide ze herhaaldelijk in de vuilbak om dan met hernieuwde moed en propere lei te herbeginnen. Drummer Simon Segers (De Beren Gieren, Absynthe Minded) en bassist Jasper Hautekiet (Admiral Freebee, Rhythm Junks) sleutelden mee en stonden garant voor de jazzy grooves. Ook pianoklanken van Schntzl-bezieler Hendrik Lasure, mysterieuze strijkpartijen van Tim Vandenbergh (Eriksson Delcroix) en blitzbijdragen van Steven De Bruyn, Milan Warmoeskerken en Filip Wauters kunnen ontwaard worden op ‘Silent Days’.

Dankzij die maanden van muzikaal zoeken en experimenteren licht in ‘Silent Days’ een andere kant van The Bony King of Nowhere op: avontuurlijker, opener en meer eigen. Toch klinkt het vijfde album van de Gentenaar ook vertrouwd, dankzij het voldragen ambachtswerk van een echte liedjesschrijver zoals je er in dit land maar weinig vindt, de muzikale pracht met een kwistige scheut hartzeer, en een zweem van iets dat niet uit te leggen valt.
‘Silent Days’ toont kortom een rijpe artiest, bevrijd in zekere opzichten, berustend in andere.

Live ziet The Bony King of Nowhere er zo uit :

Bram Vanparys - zang en gitaar
Gertjan Van Hellemont (Douglas Firs) - backing vocal, gitaar en keys
Jasper Hautekiet (Admiral Freebee, Rhythm Junks) - bass en keys
Christophe Claeys (Amatorski, Faces on TV) - drums